ابد والله ما ننسی حسینا (11)

پست وبلاگ یا رئوف

یا رئوف...

در پست قبل گفتم علی تنهاست ولی کسی نپرسید چرا؟

شاید برای همه مان کلیشه شده تنهایی علی. شاید ما هم مانند علی عادت به تنهایی علی کرده ایم. علی...

مشت نمونه خروار:

زیر 5 درصد زواران علی(ع) اهل نجف هستند. همسایه های علی حتی برای اقامه نمازهای جماعت هم به حرم نمی آیند!!!

این در حالی است که 4 ضلع حرم بازار است و حرم تقریبا در منطقه پر تراکمی قرار گرفته است. شدت این عدم حضور به حدی است که حرم مولای متقیان امام جماعت ندارد!!! و در فاصله 20 دقیقه مانده تا هنگام اذان خدام حرم در حیاط ویلان و سیلان به دنبال امام جماعت می گردند. و از هر کسی که شباهتی به روحانیت داشته باشد برای اقامه نماز دعوت می کنند. که معمولا این قشر همان روحانیون کاروان ها هستند و نمازشان شکسته است. پس نماز به صورت شکسته و با امام جماعت تصادفی آنهم برای دو قشر برگزار می گردد. قشر اول مردان، که در سمت باب قبله و نیز سمت ایوان طلا (پیش رو و پایین پای حضرت) و قشر دوم، برای بانوان که در قسمت پشت حیاط که می شود پشت سر حضرت و به امامت امام دیگری برگزار می گردد. پر واضح است اگر امام جماعت این گونه باشد وضعیت مکبر چگونه خواهد بود. به ازای هر چند صف کسانی که احساس می کنند ته صدای بلند و رسایی دارند و از عهده این کار بر می آیند احساس وظیفه کرده و زنجیر وار با شنیدن صدای مکبر کنار امام جماعت صفوف کنار خود را از عمل امام خبر می کنند. همه اینها را بگذارید کنار اینکه بیت آیت الله العظمی سیستانی مرجع عظام تقلید مورد وثوق ملت عراق و نجف فقط 5 دقیقه با باب قبله حرم علوی فاصله دارد. نمی دانم، شاید امروزه دیگر خبری از آن حوزه علمیه پرطمطراق در نجف نمانده و واقعا این شهر قحط الرجال است. شاید هم علمای شهر از اقامه نماز در حرم علی می ترسند. ولی شواهد و قرائن از وجود اختلاف بین مراجع ایران و نجف خبر می دهد.(استنباط شخصی نویسنده). حال چرا هیچ اقدامی توسط تولیت حرم شریف در این حوزه صورت نمی پذیرد الله اعلم...

لااقل می توانند سیستم صوتی حرم را مهیا نمایند!!!

و اما زیر 5 درصد عراقی نمازگزار هم که نمازشان کامل است آنرا به صورت فرادا و در داخل ایوان طلا یا درون رواق و در قسمت پشت سر حضرت  اقامه می کنند.

امروز دیگر خبری از آن مردان و زنان عراقی نیست که قبلا بسیار تعریفشان را از دیگر زوار شنیده بودم. مردان و زنانی که با دیدن ضریح علی خشمگین و جدی با انگشتان خود آن حضرت را با لفظ یا علی(با عربی غلیظ بخوانید) خطاب قرار داده و بی هیچ ابایی پرده از اسرار حاجات خود برداشته و علنی و بلند حاجات خود را مجدانه خواستارند. فریاد هایی که 4 ستون هر شنونده ای را می لرزاند.( من خودم چند مورد از این نوع محاجه ها را در فیلم های مستند دیده ام). امروز فقط گاه و بی گاه ایرانی جماعت درحالی که ادای آن اعراب را در می آورند سکوت حرم را بر هم می زنند. ایرانی باید زیارتش هم مودبانه و محجوب باشد. آن نوع زیارت لایق اهل عرب است.

شبی در گوشه ای از حرم نشسته بودم و محو تماشای ایوان طلا و گنبد شریف علوی بودم (کاری که بسیار دوست می داشتم) که ناگاه مردی سکوت حرم را شکست.

در وسط حیاط نشسته بود و خودش و دوستانش را با انواع فحش های رکیک مخاطب قرار می داد. آنهم با صدای بلند. ازدحام زیاد شد. خود را میزد که چرا فلان فلان شده این دوست من می تواند در اینجا گریه کند ولی من نمی توانم!!! دوست بیچاره اش هم هاج و واج مانده بود. چه کار می کرد؟؟؟

عاقبت با زور توسط خدام و پلیس ها و هم کاروانی هایش به بیرون صحن هدایت شد، در حالی که هنوز فحش میداد.

گفتم که فضا فضای غریبی است. باید کنار آمد. نباید با سایر حرم ها و اماکن متبرکه مقایسه اش کرد. علی انسان کامل است. مشتمل بر جاذبه و دافعه است. علی غیور است، علی یتیم نواز است، علی شجاع است، علی...

خداگونه در تبعید است. بسیاری قادر نبودند تحت قبه آن امام همام وقوف کرده و زیارت نامه بخوانند لذا طوافی کرده و سریع به صحن می آمدند و زیارت نامه را آنجا می خواندند. علی را با زیارت های متعددی می توان زیارت کرد از زیارت امین الله گرفته تا انواع زیارت های مطلقه و یا زیارت جامعه کبیره. ولی هرگاه زیارت امین الله می خواندی بی اختیار یاد حرم حضرت رضا و زیارت امین الله بعد از نماز مغرب و عشا می افتادی. بسیار شنیده ایم که برات زیارت عتبات را امام رضا امضا می کند.

یا امام رضا. یا امام رئوف...

خواهد شد که شبی دوباره در صحن علوی قدم بزنم و محو تماشای آن ایوان و گنبد شوم. شب ها آن صحن و ایوان حال و هوای خاصی داشت. هیئت ها و کاروان های متعددی که از شهر های مختلف به این سفر معنوی آمده بودند هر یک در گوشه ای از صحن دم می گرفتند و برای علی روضه امام حسین می خواندند. درست مثل صحن قدس در ایام آخر صفر ولی بی ریاتر و ساده تر.

روزی سرسفره شام معلم کاروان پیشنهادی داد که یکی از خاطرات به یاد ماندنی تمام عمرم شد. تجربه ای در حد تجربه یتیمان کوفه در هنگام شهادت علی. تجربه ای که به وضوح در یافتم معنی جمله ای را که بارها بر در و دیوار شهرمان دیده بودم و درکش نکرده بودم" چه هولناک است دنیای بی ولایت"

و هولناک بود ...

گفت امشب برای زیارت حرم که رفتید...