تولد یک وبلاگ به تاریخ 24 تیر 88

پست وبلاگ یا رئوف

یا رئوف

مدتی است وقتی دلم میگیرد دیگر چیز نمی نویسم خیلی قبل ترها هر موقع از روزمرگی و اطرافیان و ... خسته می شدم گوشه ای می نشستم و برای خودم والذاریات مینوشتم به قول جلال البته از نوع آل احمدش:

«حساب قلم را باید از حساب دوستی ها نیز جدا کرد، دوستی آدمیزاد را از تنهایی در می آورد اما قلم او را به تنهایی بر می گرداند، به آن تنهایی که جمع است به بازی قدما. قلم این را میخواهد که چه مستبد است. دوستی ترا و رعایت ترا، هیچ کس تحمل نمی آورد. »

وقتی مینوشتم تنها بودم. خودم.  اما کمی بعد از خیلی قبل ترها مشغول کار شدم و خویش را مشغول روزمرگی کردم. نه اینکه ننویسم، نه مینوشتم. اما نه به شدت سابق. بیشتر اوقات دلتنگی، طراحی میکردم. شیئ را در نظر گرفته و با یک مداد معمولی روی هر کاغذی طرحش را می زدم مثلا سایه ای هم ...

اما همیشه احساس میکردم که گمشده ای دارم. بارها خواستم که نوشته هایم را مثل قبل تر ها بدهم مطبوعات تنبلی کردم. میدانید مدرنیته امروز بسیاری از فرصت ها را از انسان گرفته است. بگذریم ناگاه جرقه ای:

به فرموده پیامبر اکرم(ص): "خداوند را در طی زندگی هر کس وزش ها و نسیم هایی از رحمت است مراقب باشید و بهره خویش را از آنها بگیرید."

وبلاگ

با دیدن وبلاگ "جای خالی" که توسط دوست عزیز مهندس حسین ع اداره می شود بر آن شدم که چنین کاری بکنم اما کمتر چیزی از کامپیوتر (رایانه امروزی!) بارم میشود. نه اینکه نفهمم نه! حوصله ام نمی کشد. احساس میکنم نمیفهمد!!!! (اگر میخواهی دانایی را عذاب دهی جاهلی را قرین او کن)

گر چه الان سالهاست علی رغم میل باطنی این آیه شیطانی بای نحو سرچشمه آب باریکه کذایی ماست اما... 

به هر حال. .. ما که شاکریم ... 

..................

نام های بسیاری در مدت 24 ساعت به ذهنم خطور کرد: داروگ. نغمه ناجور. سنگ تیپا خورده رنجور. لولی وش مغلول. بیرنگ بیرنگ. گوی بیان. جمع معانی. کوزه گر. خرابات و کنعان. اما هیچ کدام به اندازه رئوف به دل نمینشست. با شنیدن این نام بندبند وجودم آرام میشود. وقتی صدا میزنم یا رئوف احساس میکنم که کسی با تمام مهربانی مرا نگاه میکند، پاسخم میدهد و حسابی هوایم را دارد به قول شفیعی کدکنی خدایی که مهربانتر از برگ در بوسه های باران است.

از طرفی لقب دوست داشتنی ترین خلق خدا حضرت رضا(ع)، رئوف است:

هرچنددر هفت آسمان عشق آشنای مردم است       اما تمام عاشقی در آسمان هشتم است

به قول استاد فاطمی نیا: "امام رضا تنها امامی است که رافت وی از در و دیوار و صحن های حرم متجلی است." راست میگوید، با تمام وجود در متعدد سفر هامان به مشهد الرضا درک کرده ایم اینرا. 

واین گونه شد که وبلاگ ما متولد شد. در ماه رجب در گوش راستش اذان گفتیم و نام رئوف را خواندیم و در گوش چپش اقامه و نام رضا.

تا یار که را خواهد و میلش به که باشد!