در تقدیر از آوادیس تی وی
در تمجید از دوستانم در آوادیس تی وی
این روزها، هر کس مختصر دغدغه ای داشته باشد، بیکار نمی نشیند. از آن بچه بسیجی مخلص فوق لیسانس که جای نگهبان فراری بیمارستان، شب ها دربانی می کند تا آن کارمند بازنشسته که دوباره به بیمارستان محل کارش برگشته تا گرهی از کار خلق باز کند...
از آن طلبه ای که بیخیال لباده و عمامه خود شده و در غسالخانه روزانه ده ها پیکر را شستشو می دهد تا آن نوجوانی که شب ها کنار خیابان ماشین مردم را ضدعفونی می کند...
این افراد مستقیما، در بطن ماجرا، مشغول جهاد هستند. طوبی لهم...
اما من و امثال من، شاید به هزار شاید هم به یک دلیل، امکان حضور در خط مقدم و پوشیدن آن لباس های اصطلاحا فضایی را نداریم...
ولی دغدغه داریم. این دغدغه ارزشمند است. مقدس است. امروز هر کس در هر کسوت و هر لباسی، مصداق فرمایش آقا، باید خود را در مرکز عالم تصور کند و آتش به اختیار در حد وسع و مسئولیت خود به خط بزند. اگر معلم تشریف دارید، ذیل همان شبکه مجازی و آموزش آنلاین، در این شرایط که خانواده ها درگیر انواع فشارهای اقتصادی و روانی هستند، اقلا کاری کنید، اولیا دغدغه درس و مشق بچه ها را نداشته باشند. خیالشان راحت باشد که معلم اخذ بقوت کرده.
اگر کارمند فلان اداره اید، کار مردم را با کمترین بروکراسی حل و فصل کنید. با اعصابشان بازی نکنید.
و هزاران مصداق دیگر...
در این بین بچه های آوادیس هم خود را در مرکز دنیای رسانه تصور کردند و در حد وسعشان کاری کردند کارستان. یک عده بچه شهرستانی، با انواع مسائل و مشکلات مخصوص شهرستان، مشغول الگوسازی و فرهنگ سازی و البته احیای شعائر هستند. گیرم گوشه ذهنشان انگیزه مالی هم باشد. باشد. نوش جانشان. همین که در این روزهای بی هیئتی و البته بیخیالی رسانه ملی، سعی در یادآوری و احیای یک سری شعائر میکنند، مطمئنا به قدر پرستاران بیماران کرونایی اجر و ثواب می برند. چون با تمام توان، به قدر وسعشان، در حوزه تخصصی شان، پای کار هستند.
کاش کنارشان بودم و بیشتر کمکشان می کردم.
منتظر برنامه های ویژه آوادیس برای ۳۰ شب ماه رمضان خواهم بود.
