34 سال گذشت...

امروز...
پیمانه 34 سالگی ام پر شد و پا در 35 سالگی گذاشتم. شاید نصف مسیری را که باید طی کنم، گذرانده ام. البته اگر کرونای در کمین نشسته و کمان کشیده امانم دهد.
این روزها آثار پیری را می توانم در ریش های چانه ام، نمایان، ببینم.
خدا را شکر.
نه 35 سال پیش، نه 3 سال پیش، نه 3 ماه پیش...
چنین روزهایی برایم غیرقابل تصور بود. خدایی که میپرستیمش، کارهایش حساب و کتاب ندارد. بعباره آخری حساب کتاب حضرت جل و اعلا، با حساب کتاب بندگانش نمی خواند. خلاص.
بحث از مطلوبیت و آرمانی بودن وضعیت موجود نیست. بحث، بحث غیرمنتظره بودن و دور از انتظار بودن است.
امروز 35 ساله شدم. روز میلاد حضرت رئوف (ع)، روزی که اخباری مبنی بر بازگشت پیکر حاج احمد متوسلیان به گوش می رسد، روزی که یک بیماری مرموز، مثل یک مجهول جدید در معادلات زندگی، رخ نمایانده و با انواع حد و بسط و مشتق و انتگرال، هم نمی توان وضعیت آنرا روشن کرد.
آرزوی این روزها و این ایام چیزی نیست جز، سلامتی یکایک اطرافیان و عزیزان و آشنایانم و زیاره الاربعین!
کاش فردا و فرداها، فردای آرمانی ام باشد.