روزنوشت های کرونایی 4

📆16 تیر 1399
عکس بالا شاید بعد از عکس های مربوط به صورت سوخته پرستاران پشت ماسک و عینک، دردناک ترین عکس از آغاز شیوع کرونا باشد. آنهم برای کشوری که سه ماه، ناتوانی و نارسایی سیستم بهداشتی اروپا و آمریکا را در رسانه ملی خودش سردست گرفت و روزانه بیش از 5 دقیقه از بهترین وقت اخبار نیمروزی و شبانگاهی خود را به نشان دادن بیماران بستری در راهرو و پارکینک بیمارستان ها اختصاص داد، ولی الان صم بکم، به هزار دلیل امنیتی و اجتماعی، سکوت اختیار کرده و حاضر نیست حتی بخاطر القای وضعیت هشدار و اضطرار، به مخاطبین خود، جهت مراعات بیشتر، یک فریم از این تصاویر و فیلم ها را در برنامه های خود بگنجاند. همین عکس بالا هم اگر خوب دقت کنید و کمی عکاسی بلد باشید، پی می برید که مخفیانه ثبت شده است.
و اما...
 ماسک بزنید. ماسک زدن یک معروف است. گاهی تظاهر به ماسک زدن هم مثل تباکی یا تظاهر به گریه کردن هم امر به معروف محسوب می شود. از آغاز شیوع کرونا، مطلقا سوار مترو و اتوبوس نشده ام. پیاده مسیر هر روزه ام را گز می کنم. اوقاتی که این مسیر را طی می کنم، شاید با 20 نفر هم در پیاده رو مواجه نشوم، آنهم با حفظ فاصله 2 متری، ولی بخاطر تظاهر به ماسک زدن و القای این حس که همه باید ماسک بزنیم، ماسک می زنم تا خدای نکرده کسی که در بی آر تی، میان جمعیت ماسک نزده و در مقابل ملامت و غرولند سایر مسافران، دنبال شریک جرم می گردد، از آن بالا مرا نشان ندهد که: بفرمایید! آن آقا پسر خوشتیپ، با آن سر و وضع اتوکشیده و مرتب، هم ماسک نزده. 

تازه اینروزها که ماسک زدن شده قانون و مصوبه دولت. نگاه ما به آن باید مثل اجبار برای توقف پشت چراغ قرمز باشد. جایی خواندم، شهید بهشتی ساعت 2 نصف شب، در خیابان های خلوت تهران آنروزها، پشت چراغ قرمز ترمز کرد، اطرافیان خرده گرفتند و ایشان بر لزوم التزام به قانون تاکید کردند.
البته داخل پارانتز من هم اونقدر سوسول نیستم که از روز اول ماسک بزنم. عمر ماسک زدن من نهایتا 10 روزه!