روزنوشت های کرونایی 6

📆 19 تیر 1399
با دیدن این تصویر در استوری شب جمعه ای دوستان، دلم پر کشید بین الحرمین. روزهای شلوغی که بدون هیچ واهمه ای با انواع حربه ها و فنونی که در همه این سالها تجربه کرده و آموخته بودیم، خودمان را بین جمعیت غرق می کردیم. در حالی که دستهایمان را جلوی قفسه سینه ضربدری قفل می کردیم...
چقدر راحت تنگ هم در موکب ها می خوابیدیم...
اما...
وای از امسال...
پارسال هیچ کس، مطلقا هیچ کس، فکر نمی کرد محرم و اربعین مان، اینطور آشفته باشد.
قدر کدام نعمت را ندانستیم یا چه گناهی کردیم که اینطور همه مان مبتلی شدیم.
هجران بلاست...
بلایی بالاتر از کرونا و طاعون و حمله ابابیل.
گیرم با کرونا زندگی کنیم ولی با غم هجران، دق می کنیم قطعا...
چقدر دلتنگ صف های فشرده نماز در مساجد و حرم ها هستیم. چقدر دلتنگ شلوغی هیئت ها و مراسمات شدیم. شلوغی ها و ازدحام هایی که جا برای نایلون کفش مان پیدا نکنیم.
امروز باز هم در کشته ها رکورد زدیم: 220 نفر.
وزیر بهداشت هم دیروز از دل شکستگی و قهرکردنش با برخی، پرده برداشت. از کمبود بودجه و عدم تخصیص گلایه کرد و مسئولین و دولتی ها را قهوه ای کرد!